Dit is deel twee van de verhalenreeks over Hilde. Heb je het vorige verhaal nog niet gelezen? Lees deze dan hier terug.
Zoals je in mijn vorige verhaal kon lezen heeft Hilde dementie en is ze bezig met een traject voor euthanasie. Het leven wat haar te wachten staat, het niets meer kunnen en niets meer weten, dat wil ze beslist niet. De plannen voor haar euthanasie worden steeds concreter. Er is zelfs al een datum gepland; dit is over een paar weken. Het voelt heftig dat het opeens zo snel dichterbij komt, wetende dat Hilde er binnenkort waarschijnlijk niet meer zal zijn.
Toch stond voor Hilde zelf het afgelopen jaar al in het teken van haar afscheid van het leven. Ondanks het coronavirus heeft ze hierin gelukkig veel steun gehad van haar familie en andere naasten. Daarnaast is er één persoon in het bijzonder die het afgelopen jaar veel voor haar heeft betekend; mijn collega Joost. Ik heb grote respect voor de tijd en de aandacht die hij haar heeft gegeven, dit was voor haar zo waardevol! Zo hebben ze afgelopen zomer samen gewerkt aan haar levensboek, hij kwam er zelfs in zijn vrije tijd regelmatig voor terug. Hilde voelt zich zo veilig bij Joost dat ze met al haar zorgen en problemen eerst naar hem toegaat.
Tijdens zijn avonddiensten organiseert Joost altijd de leukste activiteiten, waar de andere bewoners overigens ook volop van genoten. Toch weet hij in het bijzonder waar Hilde van houdt; concerten van André Rieu, praten over vroeger, een vragenspel of een prachtige film. Waarbij een heerlijk glas wijn voor Hilde nooit ontbrak.
De afgelopen maand werkten ze samen een soort van bucketlist af, het intrigeerde me om dit van dichtbij mee te mogen maken. Zo hebben ze samen haar lievelingsgerecht gekookt. Al bij de voorbereiding hiervan zag ik ze samen echt genieten. Ook wilde Hilde zo graag nog een keer een specifieke operavoorstelling zien. Dus regelde Joost een grote scherm voor op haar appartement en gaf hij haar op die manier een privévoorstelling op het grote doek.
Juist in deze tijd, waarin door corona de mogelijkheden voor bezoek erg zijn beperkt, is het zo waardevol dat Hilde het goed kan vinden met haar zorgmedewerkers. Natuurlijk zijn we bij haar wat soepeler met de regels, gezien haar situatie en de behoefte om waardig afscheid te kunnen nemen van de mensen die haar dierbaar zijn. Echter kreeg haar zoon vorige maand plotseling corona, waardoor hij in quarantaine moest. Na twee weken ging het zelfs zo slecht, dat hij opgenomen dreigde te worden in het ziekenhuis. Dit was erg ingrijpend voor Hilde. De gedachte dat ze haar zoon nooit meer zou kunnen zien was ondenkbaar, ze overwoog zelfs om haar euthanasie dan maar uit te stellen. Gelukkig ging het na een aantal weken weer een stuk beter met haar zoon en hebben ze elkaar inmiddels weer kunnen zien.
Toch is het nu bijna zover; over twee weken zal haar euthanasie worden uitgevoerd. Haar mooiste kleding hangt klaar in de kast, alles voor de uitvaart is geregeld. Hilde heeft van veel naasten inmiddels afscheid genomen, er staan nog een aantal bezoeken gepland. Wat moet het ongelooflijk pittig zijn om in haar schoenen te moeten staan. Voor mevrouw, voor haar naasten en ook voor ons als personeel is het een emotioneel zware periode. Toch zullen we er met z’n allen alles aan doen om haar nog twee prachtige weken te geven. Joost, bedankt voor de inspiratie die je ons daarin geeft. Hilde, bedankt voor de vele mooie momenten samen!
Wordt vervolgd …