Het heeft even geduurd, maar hierbij (eindelijk) weer een blog van ‘Broeder Berend’. Deze blog gaat over Hilde. Een krachtige vrouw waar ik voor heb mogen zorgen toen ik werkte op een woongroep voor mensen met dementie. Al is ‘zorgen voor’ een ruim begrip; Hilde probeerde nog zoveel mogelijk zelf te doen. Onderstaand verhaal is de eerste uit een reeks van vier.

Naar het einde toe – 1

Geschreven tijdens een corona-lockdown

“Ik kan er niet meer tegen!”, schreeuwt Hilde gefrustreerd. Ze gooit haar theedoek op het aanrecht en grijpt met haar handen naar haar hoofd. “Als dit mijn toekomstperspectief is, dan hoeft het voor mij niet meer!”

Ik ben samen met mevrouw aan het afwassen. Voor haar is het afwassen een waardevol een-op-een moment met iemand van de zorg, daarnaast helpt het bezig zijn haar om tot rust te komen.
Hilde heeft beginnende dementie. Omdat ze niet langer in haar eigen huis kon blijven wonen, woont ze sinds tien maanden bij ons; een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie. De afgelopen uren was het erg onrustig op de groep, ze had hier veel last van. Wat het voor haar extra moeilijk maakt, is dat alle andere bewoners veel verder in hun dementie zitten. Dit is voor Hilde erg confronterend. Elke dag weer wordt ze eraan herinnert hoe haar toekomstperspectief eruitziet.

“Al dat lawaai, de onrust van anderen, dat gezeur aan mijn kop … ik kan het niet meer verdragen!”, zegt ze wanhopig. “Die rotdementie ook!”
Ik laat de afwas even voor wat het is en richt me op Hilde, zodat ze haar frustraties en zorgen bij mij kwijt kan. Wat volgt is een emotioneel gesprek. Ze is zich heel bewust van haar dementie, ook merkt ze dat het de laatste tijd steeds erger wordt. Ze vindt het vreselijk dat ze steeds meer moeite heeft om de dag door te komen, dat ze steeds meer hulp nodig heeft bij alledaagse dingen. De enorme afhankelijkheid van anderen die ze ziet bij haar medebewoners, dat wil ze zelf nooit.

Ze begint over vroeger. Over haar opleiding, over haar werk en de uitzonderlijke prestaties die ze tijdens haar carrière heeft geleverd. Ze is zo trots op de vooruitstrevende zaken waar ze zich destijds mee bezig hield. Haar werk gaf haar een groot gevoel van eigenwaarde en onafhankelijkheid.
“En moet je me nu zien,” zegt ze somber, “het is allemaal voorbij.”
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Eigenlijk heeft ze helemaal gelijk, ik zou het zelf ook verschrikkelijk vinden om in haar situatie te zitten … wetende dat het nooit meer beter zal worden.

“Daarom ben ik bezig met euthanasie”, zegt ze. “Ik wil uit het leven stappen nu het nog kan, voordat de dementie me helemaal heeft veranderd.”
Volgende week heeft Hilde een gesprek met haar arts om de plannen voor euthanasie te bespreken. Ze ziet er vanzelfsprekend erg tegenop, het houdt haar dag en nacht bezig. Toch geeft het haar ook hoop. Zolang ze kan onthouden dat ze bezig is met euthanasie, weet ze dat haar dementie haar nog niet helemaal heeft overgenomen … dan weet ze dat er een uitweg is uit haar uitzichtloze situatie.

Benieuwd hoe het verder gaat met Hilde? Klik dan hier.