Ik vind het altijd een prachtig gezicht; de manier waarop Trudy zich voortbeweegt. De voorzichtige manier waarop ze rondsluipt voorkomt haar dat ze valt. Lopen lukt haar niet zo goed meer, maar haar nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat ze niet kan blijven zitten. Ze is altijd aan het verkennen. De vaak wat ondeugende en nieuwsgierige blik in haar ogen, maken het plaatje vervolgens helemaal af.
Echter leek de kans op vallen steeds groter te worden. Steeds vaker ging het maar net goed en konden we nog op tijd ingrijpen. Tot vanmorgen: ze vond de bloemen die op tafel stonden erg interessant en wilde op tafel gaan zitten om deze beter te kunnen bekijken. Echter ging ze niet op, maar naast de tafel zitten en viel ze daardoor op de grond. Ze schreeuwde het uit van de pijn. De huisarts is geweest en haar situatie beoordeeld; waarschijnlijk is haar heup gebroken. De ambulance is inmiddels gearriveerd om Trudy mee te nemen naar het ziekenhuis. Gelukkig is haar zoon ook deze kant opgekomen en gaat hij met haar mee.
De altijd zo vrolijke Trudy ligt op de brancard van de ambulance … Haar gezichtsuitdrukking verraad dat ze erg onder de indruk is van wat haar is overkomen. Angstig kijkt ze naar de twee ambulancebroeders. Ik ben benieuwd hoe deze rit zal verlopen, normaal gesproken heeft ze het niet zo met mannelijke zorgverleners. Ik zwaai wanneer ze wegrijden, ik heb met haar te doen.
Een week later – Trudy’s heup bleek inderdaad gebroken te zijn. Eén dag na haar valpartij is ze eraan geopereerd en na een tweede nacht in het ziekenhuis mocht ze alweer naar huis. Het doktersadvies die ze daarbij heeft meegekregen; belasten naar gelang de pijn. Proberen te blijven bewegen dus.
Dit bleek niet mee te vallen. Haar mobiliteit is nu nog beroerder geworden, haar nieuwsgierigheid niet. Wanneer ze in haar rolstoel zit, wil ze hier steeds weer uitstappen. Maar zodra ze dan half staat, neemt de pijn haar lichaam over, waardoor er gevaarlijke situaties ontstaan. Het staan, het lopen en het ontdekken; het lukt gewoon niet.
Wat betreft de zorg gaat het ook moeizaam. Trudy wil niets weten van de beschikbare hulpmiddelen, zoals een actieve tillift. Door haar dementie begrijpt ze niet wat er gebeurt wanneer ze door de lift omhoog getild wordt; ze raakt in paniek en slaat en schopt vervolgens om zich heen. We hebben al van alles geprobeerd, het blijft een lastige situatie. Momenteel doen we de transfers maar met twee medewerkers, waarin ze tussen ons in kan staan. Ideaal is het niet, want ook nu doet het staan haar veel pijn, wat voor haar vervolgens aanleiding is om ons te knijpen. Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen …
In de weken die volgen gaat het gelukkig steeds een stukje beter met Trudy. Na ruim een maand lukt het haar om weer een aantal meter te lopen, al is het met behulp van ons en een rollator. Toch geeft dit hoop! Hoop op een goed herstel. Maar ook hoop op het weer toenemen van kwaliteit van leven voor Trudy, een leven waarin ze kan doen wat ze het liefste doet; het enthousiast kunnen verkennen van haar omgeving.