Vandaag precies vijf jaar geleden:

Hij is enorm, de verjaardagstaart met daarbovenop 88 kaarsjes; een kaarsje per levensjaar. Als verrassing hebben haar kinderen een restaurant afgehuurd, zodat ze haar verjaardag vandaag groots kan vieren. Samen met haar kinderen, klein-, en achterkleinkinderen, met andere dierbaren en zelfs met familie uit Australië, wordt er straks geproost op het leven.

Eerst is het tijd voor taart. Terwijl een van haar zonen een speech houdt, zijn ze aan de bar druk bezig alle kaarsjes aan te steken, het is een flinke klus.
“Ma, nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag”, zegt de zoon tot slot. “Dan is het nu tijd voor taart.” Dit is het sein voor de ober. Hij pakt de taart van de bar, loopt ermee naar oma en zet hem voor haar neer op tafel.
Gezien haar leeftijd zal het oma niet lukken om de kaarsjes zelf uit te blazen, dus deze eer is voor haar oudste achterkleindochter. Echter blijkt al snel dat het niet meevalt om ze uit te blazen; zoveel kaarsjes naast elkaar houden elkaar aan. Een kleinzoon komt helpen blazen, maar het lukt niet. De vlammen worden inmiddels steeds hoger! Kaarsvet begint over de taart heen te druipen en het wordt één grote kliederige bedoeling. Wanneer de meeste kaarsjes eindelijk zijn opgebrand, kunnen de laatsten worden uitgeblazen.

Iedereen is er stil van en kijken beteuterd toe hoe de heerlijke taart is veranderd in een ravage. “Geeft niets,” zegt de ober plots. “Ik ga proberen om er nog wat van te maken.”
“Help je mee?”, vraagt hij vervolgens aan de oudste achterkleindochter.
Samen lopen ze terug naar de bar. Geduldig schrapen ze het kaarsvet ervan af, redden wat er te redden valt. Het duurt even, maar het lukt. Terwijl de ober doorgaat met snijden en schrapen, begint de kleine dame de taart uit te delen.

Ondanks dat hij niet meer zo mooi was als op het begin, heeft iedereen uiteindelijk een heerlijk stuk taart gehad. Terugkijkend was het een geweldig feest, een feest om te koesteren. Deze jarige oma was mijn eigen oma. Haar oudste achterkleindochter? Dat was mijn dochter Marit. Achteraf bleek het de laatste keer te zijn dat we haar verjaardag zo groots konden gevierd. Het jaar erop liet haar gezondheid het niet meer toe, die zomer is ze overleden.
In de laatste jaren van haar leven heb ik veel voor haar gedaan, echter werkte ik toen nog niet in de ouderenzorg, toen was ik nog geen broeder. Kon ik nog maar even met haar praten, vertellen dat ik in de zorg mijn roeping heb gevonden. Ik ben benieuwd hoe zij dat had gevonden.

Oma Jelly † 2017