Het was het favoriete speeltje van Ronald: de blauwe skelter met kar. Vele uren reed hij rond op zijn skelter, totdat Ronald eind 2021 op 45-jarige leeftijd helaas overleed. De skelter stond sindsdien te verstoffen in de schuur. Dat vonden zijn tien voormalige huisgenoten, die wonen op de woongroep waar ik werk, echt zonde. Dus gingen we op zoek naar een nieuwe bestemming voor de skelter, als eerbetoon aan Ronald.
Deze nieuwe bestemming werd snel gevonden; een woongroep uit een andere regio bleek interesse te hebben. Hun jeugdige bewoners zouden de skelter namelijk goed kunnen gebruiken, vooral met de grote binnenplaats en speeltuin die ze op hun terrein hebben. De vraag was alleen; hoe komt de skelter daar? Want het is ruim een uur rijden tussen onze woongroep. Vorige week belde begeleider Linda met de vraag of ze de skelter de volgende dag mochten ophalen; “We komen gewoon met onze vijf cliënten jullie kant op, dan gaan we met het busje en maken we er een leuk uitje van! Eten we onderweg wel patat.”
Dat bleek het begin te zijn van een leuke ontmoeting tussen deze twee verschillende woongroepen. Want zodra de kinderen die volgende dag uit school kwamen, zijn ze met de bus onze kant opgereden. Eenmaal aangekomen sprongen er vijf kinderen van een jaar of 12 tot 15 uit de bus. Nadat ze even nieuwsgierig rond hebben gekeken, was het moment daar. Enthousiast hebben we de skelter van Ronald overgedragen aan de nieuwe jeugdige eigenaren. Gelijk even poseren voor een foto, want zelfs de plaatselijke pers is aanwezig.
Onder het genot van patat en snacks hebben we binnen vervolgens verder met elkaar kennisgemaakt. Want, ondanks dat er normaliter maar weinig contact is tussen onze locaties, zorgde de gesprekken voor leuke herinneringen. Veel van mijn cliënten hebben namelijk vroeger ook op die locatie gewoond (al zal er inmiddels veel zijn veranderd). Een van de begeleider die mee was (Kees, de chauffeur van het gezelschap) bleek een oude bekende te zijn, zowel zijn overleden vrouw als hijzelf werkten in die periode al bij onze organisatie. “Ik ben vroeger nog bij jullie thuis geweest, Kees”, reageerde Eelco bijvoorbeeld. En Bert weet nog goed dat hij vroeger met Kees ging zwemmen. Het leverde mooie gesprekken op.
Ter afsluiting wenste bewoner Feike in een speech de kinderen veel plezier toe met de skelter en bedankte hij ze voor hun komst. Met de skelter in de bus en de buik vol van het eten ging de kinderen weer terug naar huis.
Foto: André Weima