Claudia is laat vandaag. Normaal gesproken zit ze rond deze tijd allang in de gezamenlijke huiskamer te ontbijten. Net wanneer ik wil kijken waar ze blijft, komt ze de huiskamer binnen geschuifeld. Toch moet ik twee keer kijken wanneer ze binnenkomt … wat ziet ze er gek uit! Ze zit onder de zwarte vlekken. Haar beide handen zijn zwart, bij haar neus zitten zwarte vegen. En ook haar kleding zit onder de zwarte vlekken.

Ze zit wel vaker ’s ochtends onder de viezigheid. Bijvoorbeeld na het ontbijt, want probeer maar eens zonder te knoeien een boterham met chocoladepasta klaar te maken … als je niets kan zien is dat een hele een uitdaging.
Ik loop naar haar toe; “Claudia, wat is er gebeurd? Wat heb je toch allemaal op je zitten?”
“Niets! Hoezo?”, reageert ze direct. Door haar snelle reactie heb ik het vermoeden dat ze iets te verbergen heeft.
“Kom Claudia, we gaan samen naar jouw appartement om te zien wat er aan de hand is. Jeetje, wat ruik jij ook naar schoensmeer!”

Wanneer we op haar appartement komen, zie ik nog veel meer zwarte vlekken. Wat een smeerboel! Op de vloer, op de muur, aan de deurklinken; zwart, zwart, en nog meer zwart. Op en rondom haar bed is het helemaal vreselijk. Een vreemd spoor van zwarte vingerafdrukken op de bovenste keukenkastjes trekken mijn aandacht, ik heb gelijk een vermoeden wat er aan de hand is. Bovenop haar keukenkastjes staat namelijk een tas met schoenverzorgingsproducten. Het spoor met vingerafdrukken komt precies uit bij die tas. Die overigens niet voor niets helemaal bovenop de kast staat, buiten het bereik van Claudia.

“Claudia, ben jij met schoensmeer bezig geweest?”, vraag ik geschrokken.
“Nee, ik weet van niets”, zegt ze zacht.
“Claudia, je moet wel eerlijk zijn. Hoe komt alles onder het schoensmeer?”
“Nou, wat stom!”, regeert ze fel.
“Claudia, ben jij op een stoel geklommen om die tas te pakken?”, vraag ik streng.
“Wat saai, ja!”, zegt ze ontwijkend.
“Claudia, ik zal niet boos worden, maar ik wil heel graag weten wat er is gebeurd. Kan je me dat vertellen?”, probeer ik nog een laatste keer.
Maar Claudia zegt niets meer. Ze heeft duidelijk iets te verbergen. En omwille van de tijd laat ik haar maar snel omkleden en ga ik ondertussen schoonmaken. We moeten het hier een andere keer nog maar eens over hebben.

Terug in de huiskamer vertel ik aan mijn collega wat er is gebeurd. Ze weet me te vertellen dat Claudia gisteravond met een collega haar schoenen heeft gepoetst. Dat scheen toen al zo’n gedoe te zijn geweest, want het resultaat was niet naar Claudia’s zin. Ondanks dat Claudia blind is, was ze ervan overtuigd geweest dat mijn collega een stukje had overgeslagen. Mijn collega heeft nog geprobeerd dat uit haar hoofd te praten, maar blijkbaar is dat niet gelukt. Vanmorgen zal ze zelf aan de slag zijn gegaan om ‘het laatste stukje’ te poetsen.
Zo was dat een tijdje geleden ook gegaan met het nagels lakken. Toen was Claudia ook niet tevreden geweest met het resultaat, de volgende ochtend was ze zelf gaan lakken had ze vervolgens alles onder de nagellak had zitten.

Ach, gelukkig heb ik het meeste schoensmeer er weer af kunnen krijgen (en bedacht ik toen pas dat ik er een foto van had moeten maken) en is Claudia nu wel tevreden over haar gepoetste schoenen. Later zal ik nog eens met haar in gesprek gaan om duidelijk te maken dat ze bij bepaalde dingen toch echt hulp moet vragen van de begeleiding.