Het is drie uur in de middag. Ondanks dat mijn late dienst net is begonnen, is het echt spitsuur. Mijn collega is met een cliënt naar de tandarts, dus ik sta er het komende uur alleen voor. Aan het begin van de dienst moet er altijd veel gebeuren. Rapportage lezen, de mail, de was, het avondeten voorbereiden en andere dagelijkse taken. Ondertussen komen de cliënten terug van de dagbesteding en ook zij willen graag aandacht van de begeleiding.

Terwijl ik met de eerste terugkomers aan de thee zit, wordt Melissa uit de bus geholpen (een deel van de cliënten hebben dagbesteding op een andere locatie, met een busje worden ze heen en weer gebracht). Zodra Melissa de drempel over rolt (ze zit in een rolstoel), geeft ze aan nodig naar de wc te moeten. Dat gaat natuurlijk voor en ik spring op om met Melissa naar haar badkamer te gaan. Snel zet ik Melissa op het toilet.
“Ga jij maar eens heerlijk rustig plassen en proberen te poepen, Melissa, dan kom ik straks terug om je eraf te helpen”, zeg ik. Melissa vindt dat prima.
Terug in de huiskamer zit de tafel inmiddels aardig vol. Ondanks alle taken neem ik maar even de tijd voor de cliënten. Met allemaal wat te drinken voor ons luister ik naar de verhalen over wat ze vandaag allemaal hebben gedaan op de dagbesteding. Wanneer de laatste glazen leeg zijn gaat iedereen z’n eigen ding doen. Heb ik mooi even de tijd om naar zolder te gaan om de was te doen en andere taken uit te voeren.

Na een half uur kom ik terug in de huiskamer. Gelukkig is mijn collega weer terug van het bezoek aan de tandarts. Ik ga naast haar zitten en we bespreken de bijzonderheden van de dag samen door. Daarnaast vertel ik haar hoe de stemming van de cliënten is, dit wisselt nog weleens.
“Hoe is het met Melissa?”, vraagt mijn collega dan.
Het duurt even voordat bij mij het kwartje valt … maar dan spring ik op. “KAK, ik ben Melissa vergeten!” Snel ren ik naar haar badkamer. Mijn collega staart mij niet begrijpend na.

Wat zal ze een zere kont hebben gekregen van een uur op de wc zitten! Zodra ik de badkamer binnenkom, kijkt Melissa mij aan.
“Wat erg, Melissa, ik was jou helemaal vergeten!”, zeg ik gelijk.
“Ja, sorry, sorry, sorry”, gek genoeg is Melissa diegene die haar excuses nu aan het aanbieden is.
“Waarvoor zeg jij sorry?”, vraag ik verbaasd.
“Omdat ik al zo lang op de wc zit, sorry daarvoor!”
“Ach, liefje, dat is toch mijn schuld! Het spijt me heel erg dat ik je vergeten was.”
“Geeft niet, hoor”, reageert ze heel lief. Wat is ze toch ook ontzettend geduldig!
“Dat geeft zeker, Melissa! Een uur op de wc zitten, dan mag je best op mij mopperen. Maar zal ik je dan maar snel van de wc halen?”
“Oh, nog heel even”, zegt Melissa dan, “ik moet nog een beetje plassen.”