Blog gehandicaptenzorg

De eethoek van Tessa is aan vervanging toe. De tafel zit vol vlekken en in de bekleding van de stoelen komen steeds meer slijtageplekken. Een tijdje geleden heb ik toegezegd het uitzoeken van nieuwe meubels wel op me te willen nemen … daar heb ik nu spijt van. Pff, toen ik voor mezelf meubels ging kopen, had ik ontzettend last van keuzestress. En om nu meubels voor een ander uit te moeten zoeken, dat lijkt me nog lastiger.

Tessa is slechtziend en al op leeftijd. Ze heeft een verstandelijke beperking en, wanneer ze zit, zit ze vaak heen en weer te wiegen. Vorige week geleden ben ik al op ‘voorverkenning’ naar de winkel geweest. Mijn leidinggevende had me de tip gegeven om vooraf een aantal geschikte stoelen te selecteren waar Tessa bij een volgend bezoek dan uit kan kiezen. Samen met de verkopen heb ik drie stevige, comfortabele stoelen gevonden die gemakkelijk schoon te maken zijn. Vandaag ga ik met Tessa naar de winkel. “Oh, wat leuk!”, zei ze toen ik dat vanmorgen voorstelde, “gaan we samen winkelen?”.

“Zo, Tessa, ga hier maar eens op zitten”, zeg ik wanneer we in de winkel staan. We staan naast een elegante stoel met een U-vormig onderstel. Bij het uitproberen viel het me op dat deze stoel door de U-vorm lekker mee wiebelt, ik ben benieuwd of Tessa dat fijn zal vinden.
“Jáááá, héééé, deze zit lekker”, zegt ze. In al haar enthousiasme begint ze heen en weer te schommelen. Al snel begint de stoel steeds meer op een wipkip te lijken, pff, dat gaat veel te hard! Bij nader inzien misschien toch niet zo’n goede keuze.

Tijd om een volgende stoel te proberen, mijn persoonlijke favoriet. De stoel ziet er prachtig uit en zit heerlijk. “Neemt u plaats, lieve schat”, zeg ik als ik de stoel aanschuif.
“Deze zit ook lekker”, roept Tessa met een glimlach op haar gezicht. “Wat mooi, wat een fijne stoel! Jááá!” Ondertussen voelt ze aan de stof en de leuning.
De verkoper en ik kijken elkaar aan, wat een genot om Tessa zo enthousiast te zien. Zal dit de nieuwe stoel worden?

Voor de zekerheid wil ik toch nog even de derde stoel proberen. Eigenlijk vind ik het een ontzettend lelijke stoel, zoiets koopt toch niemand? Toch was de verkoper wel enthousiast over deze; omdat deze stoel zo stevig en goed schoon te houden is, verkoopt hij deze regelmatig aan zorginstellingen.
Ondertussen zit Tessa nog op stoel nummer twee, ik zet stoel drie naast haar neer. “Tessa, voel deze stoel eens, deze kan je ook nog uitproberen.”
“Oh, ja, dat wil ik wel, hij voelt wel lekker.”
Ik help haar staan en wissel de stoelen achter haar om. Ik hoop zo dat ze deze helemaal niets vindt!
“Ga maar zitten, Tessa.”, zeg ik. En dan gebeurt er iets magisch.
Zodra Tessa op de stoel zit, roept ze het uit! “Oh, jáááh, hééérlijk! Oóóóh! Ja, dit is hem! Deze stoel zit lekker! Wat goed zeg!” Haar gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen, ze straalt van oor tot oor. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien met een stoel, wat heerlijk om haar zo te zien.

Voor de zekerheid wisselt ze nog een aantal keer van stoel. Toch is het wel duidelijk, stoel nummer drie is veruit de favoriet. We nemen de stoel mee naar huis om deze ook daar uit te proberen. Met hulp van een collega (die me toefluistert dat ze deze stoel zelf nooit had uitgekozen) kiezen we met z’n drieën een geschikte kleur van de stof en de details van de eettafel. Met een definitieve wensenlijst ga ik terug naar de winkel om de bestelling te plaatsen.

Zo zie je maar, smaken verschillen. Van tevoren had ik nooit gedacht dat het deze stoel zou worden. Ik zal mijn afwegingen vooral op het uiterlijk gemaakt hebben en Tessa, veel belangrijker, hoe de stoel zit. In de zorg worden zoveel keuzes voor anderen gemaakt. Simpele keuzes over het soort broodbeleg, of grote keuzes voor – in dit geval – de inrichting van het appartement. Ook uit deze situatie blijkt maar weer dat het belangrijk blijft om de mening van de cliënt nooit te vergeten.